Moksoterapia to metoda polegająca na ogrzewaniu i stymulowaniu wskazanych punktów akupunkturowych za pomocą suszonych ziół.

Nazwa moksa pochodzi od japońskiej nazwy rodzaju bylicy – mogusa.

Głównym składnikiem moksy jest zioło Artemisia vulgaris L. czyli bylica pospolita. Jest to roślina która występuję na terenie Europy, Azji, Ameryki Północnej oraz Afryki Północnej. Z punktu widzenia medycyny chińskiej bylica to zioło o ciepłej termice, a smaku gorzkim oraz ostrym. Jest powiązane z kanałami Płuc, Wątroby, Śledziony i Nerek.

Najwcześniejsze teksty klasyczne o moksoterapi pochodzą z okresu 3 Królestw w Chinach czyli z trzeciego wieku pne.
W dziele Huang di lin shu napisane jest „ W przypadku chorób których nie da się wyleczyć za pomocą nakłuwania zastosuj moksowanie”.

Istnieje wiele technik moksowania z których najbardziej popularne są:
– cygaro moksowe: polega na trzymaniu cygara moksy nad punktem akupunkturowym nie dotykając skóry
– moksa pośrednia : polegająca na paleniu stożka moksy na plastrze imbiru na punkcie akupunkturowym
– moksa bezpośrednia: polegająca na paleniu stożka moksowego bezpośrednio na skórze
– moksa na igle: polega na paleniu kulki moksy nabitej na czubek igły akupunkturowej

Działanie moksy :
– wzmacnia i harmonizuje organizm ( qi oraz yang)
– ogrzewa meridiany i narządy
– rozprasza zastoje, wilgoć , zimno
– pobudza krew
– odżywia śledzionę i żołądek

Moksa może być stosowana przy większości schorzeń, zwłaszcza jeśli wynikają one z niedoborów i słabości. Regularnie stosowana wzmacnia nasz system odpornościowy, redukuje zmęczenie, wzmacnia system trawienny.

W swojej praktyce bardzo często stosuję moksę razem z akupunkturą gdyż sa to techniki wspierające się.